கொட்டும் மழையிலே
ஒற்றைக் கோலம் பூண்டாய்.
வெட்டும் மின்னலிலே
விண்மீனாய் பிரகாசித்தாய்.
வட்ட நிற கண்ணாடிப் பொட்டாய்,
கொட்டுகின்றது சொட்டு சொட்டாய்.
திட்டம் போட்டு காத்திருக்கிறாய்
தேரை மீன்களின் வருகை நோக்கி.
குளிர் தனிலே குறுகி நிற்கும் உன் அழகைக் கண்டால்-என்
மனம் தனிலே மறுகி வீழுது இம்மண்ணில்.
கவலை மறந்து
கவிதை எழுது –உன் அலகுகளால்.
ஒற்றைச் சொல்லும்
ஓர் ஓவியமே-உன் குரல் காற்றில் கரைவதினால்.
உன் வாசம் அறியா தேசம் இது.
சற்றும் சலனம் இல்லா தருணமிது.
மேவிய மனம் கொண்டு
ஓவியச் சிலை ஒன்று,
அழகிய மழையில்
அசைந்தாடும் காட்சி.
முதுமை தழுவிய மனதையும்,
மண்ணில் தவழும் குழந்தையாய் மாற்றுமே..
தமிழின் அழகு! 